To sign my guestbook, you need to signin first. | |
prachi12387 Guestbook sepehr00 (12 years ago)به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد که تو رفتي و دلم ثانيه اي، بند نشد لب تو ميوه ي ممنـوع ولي لبهـايم هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر هيچ کس، هيچ کس اينجا به تو مانند نشد هر کسي در دل من جاي خودش را دارد جانشين تو در اين سينه خداوند، نشد خواستند از تو بگويند شبي شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!  arya2085 (12 years ago)هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد خداش در همه حال از بلا نگه دارد حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشتهات به دو دست دعا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان نگاه دار سر رشته تا نگه دارد صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد چو چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ به یادگار نسیم صبا نگه دار arya2085 (12 years ago)*نیلوﻓﺮ* ﺍﻱ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺷﺐ! ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﮕﺸﺎﻱ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﺭﺍ! ﺗﺎ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﺑﻠﻮﺭ ﺑﺮﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻛﺒﻮﺩ ﺗﻮ ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻬﺘﺎﺑﮕﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ،ﻛﺰ ﺩﻭﺭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ. ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻳﻦ،ﺷﺒﺮﻧﮓ،ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﺗﭙﺪ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻮﺳﻨﺎﻙ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ. ﭘﺎﻱ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻳﻚ ﻫﻮﺱ:ﺁﻏﻮﺵ. ﻭ ﺗﻨﺶ ﻟﻐﺰﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺸﺒﺎﺭ،ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﭘﻴﭽﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻡ، ﺑﺴﺘﺮﻡ ﺭﺍ. ﺗﺎ ﺑﻠﻐﺰﺩ ﺍﺯ ﻃﻠﺐ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺝ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﻭﻱ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭ. ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺷﺒﻨﻢ ﻳﻚ ﻋﺸﻖ ﻭﺣﺸﻲ ﺭﺍ. ﺍﻱ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺷﺐ! ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﮕﺸﺎﻱ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﺭﺍ!. arya2085 (12 years ago)ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺍﺯ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﯿﺰ..ﯾﮑﯽ ﻭﺍ ﻧﺸﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺸﺪ ﮔﻨﺠﺸﮑﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ… …ﻭﺍﻥ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ،ﭘﮋﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﻭﯾﻦ ﺩﺷﺖ ﺧﺸﮏ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ.. ﺍﻓﺴﺮﺩ ﺑﯽﺑﻬﺎﺭ ﺍﯼ ﻣﺮﻍ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺎﺩ… ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ،ﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪﯼ ﺑﺎﻍ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺮ ﺯﯾﺮ ﭘﺮ ﻧﻬﻢ؟ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺳﻢ… ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ… ﻣﻦ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﺸﻨﻪﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ… ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢﺁﻭﺍﺯﻡ… ﺍﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ… ﺁﻧﺠﺎ–ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﻝ ﺗﻮ–ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺟﻮﺩ… ﯾﮏﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﻝ… ﺍﺷﮑﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺸﺎﻧﺪ… ﺷﻌﺮﯼ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﺮﻭﺩ؟ arya2085 (12 years ago)ﺷﺒﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﺨﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﻊ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮔﺮ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺑﺎﺭﯼ ﭼﺮﺍﺳﺖ؟ ﺑﮕﻔﺖ ﺍﯼ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻓﺖ ﺍﻧﮕﺒﯿﻦ ﯾﺎﺭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﭼﻮ ﻓﺮﻫﺎﺩﻡ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﯿﻼﺏ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﺵ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺯﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯼ ﻣﺪﻋﯽ ﻋﺸﻖ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﻪ ﯾﺎﺭﺍﯼ ﺍﯾﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮ ﺑﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ،ﺟﻤﻊ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺯ ﺷﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻬﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﮑﺸﺘﺶ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺩﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻋﺸﻖ،ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻓﺮﺝ ﯾﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﮑﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﻗﻞ ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺳﺮ ﻣﺸﻮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺽ ﭼﻮ ﺳﻌﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺷﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻏﺮﺽ ﻓﺪﺍﺋﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻭﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺗﯿﺮ ﺑﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﺮﻭ ﮔﻔﺘﻤﺖ ﺯﯾﻨﻬﺎﺭ ﻭﮔﺮ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭ | |
Akramshekh786
Utsha30
R0CKYtheREBEL
